O yaz tatili, Elif için sıradan başlamıştı. Şehirden uzak, büyükannesinin köyündeki bahçeli evde bol bol kitap okuyacak, böcekleri inceleyecek, geceleri yıldızlara bakacaktı.
Ama işler hiç de öyle gitmedi.
Bir sabah, büyük çam ağacının altına oturmuş teleskopuyla gökyüzünü incelerken, gökyüzünde turuncu bir çizgi fark etti.
Bir kuyruklu yıldız mıydı bu? Yoksa bir uydu mu?
— Hmm… Normal değil… dedi Elif, defterine not alarak.
Ertesi gün, aynı saatte aynı yere geldi. Ve bu kez bir ses duydu.
Fısıltı gibi… yabancı bir dil…
Elif yavaşça sesin geldiği yere yöneldi. Arka bahçenin hemen dışında, eski taş duvarın arkasında iki kız çocuğu duruyordu. Üstleri parlak, tenleri ise biraz… garipti. Birinin saçları tamamen gümüş rengiydi, diğerininki mor ışıkla parlıyordu.
Elif donakaldı.
— Merhaba… dedi utangaçça.
Kızlar aynı anda döndü. Gülümsediler. Sonra bir cihaz çıkardılar. Küçük, taş şeklinde bir şey.
Zıııırt.
Ve birden Türkçe konuşmaya başladılar.
— Merhaba Elif. Bizimle tanıştığın için teşekkür ederiz.
Elif’in ağzı açık kaldı:
— Siz… nesiniz?
— Biz uzaylı değiliz. Biz gezginiz. Galaksi okulumuz için “Dünya Kültürü Projesi” yapıyoruz.
Elif gözlerini kocaman açtı:
— Ne?! Uzay okulu mu?
Gümüş saçlı olanın adı T’Lana, mor saçlı ise Riiya idi. Onlar, bir gezegenler arası öğrenci değişim programıyla Dünya’ya gelmişti. Ama burada yaşadıkları şeyleri not almak yerine, insanların “ilginç tepkilerinden” korktukları için saklanmışlardı.
Elif gülümsedi:
— Merak etmeyin. Ben sır saklayabilirim. Hem size yardım edebilirim!
Riiya heyecanlandı:
— Gerçekten mi? O zaman bizimle keşfe çıkar mısın?
Ertesi gün, üçü birlikte ormana gittiler. Elif, Dünya’daki bitkileri anlattı. Onlara yaprakların nasıl fotosentez yaptığını, suyun nasıl buharlaştığını ve arıların nasıl polen taşıdığını gösterdi.
T’Lana, topraktan bir avuç alıp kokladı:
— Dünya’nın kokusu… çok… doğal.
Elif gülümsedi:
— Çünkü biz burayı korumaya çalışıyoruz. Ama bazı insanlar kirletiyor.
Bunun üzerine, Riiya küçük cihazını çıkardı. Havayı analiz etti:
— Karbon oranı %0.045. Normalin üstünde.
T’Lana: — Kendi gezegenimizde bunu geçince fırtınalar artmıştı.
Elif ciddi bir şekilde başını salladı:
— Evet, biz de iklim değişikliğiyle uğraşıyoruz.
Üç arkadaş bir hafta boyunca birlikte gezdi. Elif onlara dondurma tattırdı. Karpuz yediler. Uçurtma uçurdular. Bir gece yıldızlara baktılar.
Ve sonra sıra Elif’e geldi. Uzaylı kızlar, ona kendi dünyalarını göstermek istediler.
Bir gece, Elif’e ışınlayıcı cihazla minik bir gözlük verdiler. Gözlüğü taktığında etraf değişti. Artık yıldızlar çok yakındaydı. Gezegenler dönerken ses çıkarıyordu!
T’Lana fısıldadı:
— Bu sadece bir simülasyon ama gerçek kadar etkili.
Elif bir anda kendini uzayda süzülürken buldu. Riiya’nın yaşadığı gezegenin sahilini gördü: Mor deniz, pembe gökyüzü… T’Lana’nın gezegeninde ağaçlar ışıkla büyüyordu.
Elif hayran kaldı:
— Dünya dışı yaşam… düşündüğümden çok daha güzelmiş…
Gözlüğü çıkardıktan sonra Elif, derin bir nefes aldı. Artık Dünya’nın ne kadar özel ve korunmaya değer olduğunu çok daha iyi anlamıştı.
Ama bir sabah, T’Lana ve Riiya kötü bir haber verdi.
— Gitmemiz gerek. Görev süremiz sona erdi.
Elif’in gözleri doldu:
— Peki… sizi bir daha görebilecek miyim?
T’Lana başını eğdi:
— Belki… Belki başka bir zamanda. Ama bu küçük cihazı sana bırakıyoruz.
Riiya uzattı:
Küçük bir cihaz. Elif’e özel.
— Bu, bizim sesimizi ve bilgimizi taşıyor. Ne zaman unutursan, buna bak.
O gün, Elif onları son kez kucakladı. Sonra büyük bir ışık parladı ve kızlar kayboldu.
Elif yere oturdu. Gökyüzüne baktı.
Gülümsedi.
— Belki bir gün, Dünya’daki tüm çocuklar da gezegenlerini korumak için bu kadar meraklı ve cesur olur…
Elif artık sıradan bir çocuk değildi. Artık o da bir Galaksi Öğrencisiydi.
Ve gökyüzündeki turuncu çizgi tekrar göründüğünde, Elif artık ne olduğunu biliyordu…
Yabancı Kızlar, çok da yabancı değildi aslında. Çünkü merak eden her çocuk, bilimin diliyle bir gün yıldızlara dost olurdu.